Liefdesverklaring aan de Trekharmonica

Het was een dag in het vroege  voorjaar van 2007. Ik woonde toen nog in Nieuwegein, maar had reeds verhuisplannen naar Tiel, toen in de krant – het AD/Utrechts Nieuwsblad – een artikel stond geschreven over de trekzak. Een trekzak? Ik had waarachtig nog nooit van een dergelijk instrument gehoord, laat staan dat ik wist wat het was. Toen ik het artikel las, associeerde ik het direct met een accordeon en smartlappenmuziek. De eerste associatie bleek niet geheel onwaar, het tweede was duidelijk wel een misvatting.

Het was niet alleen het instrument wat mijn aandacht trok. Het was vooral de wijze waarop het stuk geschreven was: beeldend en enthousiasmerend. Tel daarbij op de locatie waar de lessen gegeven zouden worden, nou dan weet je het wel: het oude schippershaventje van het pittoreske Vreeswijk, ingeklemd tussen de stedelijke bouw van wat Nieuwegein heet. Je waant je daar echt tientallen jaren terug en ik zag me daar al denkbeeldig spelen op een dergelijk instrument, omzoomd door oude, museale scheepjes, zittend op een bankje op de kade.

Ik besloot de kennismakingsavond te bezoeken. Ik vroeg me af hoeveel mensen op deze open avond zouden komen. Twintig, misschien vijfentwintig? Meer toch niet leek me zo. Wat schetste echter mijn verbazing: meer dan zestig belangstellenden waren gekomen naar de oude scheepswerf, die allemaal wel eens wilden zien met wat voor instrument men hier wel van doen zou krijgen. Er waren veel huurinstrumenten aanwezig en twee docenten die uitleg gaven en je de eerste noten leerden ontdekken. Mijn eerste tonen op een houten Serenellini klonken zacht en aarzelend, maar lagen prettig in het gehoor. Een van de docenten – Wouter Kuyper – legde uit wat wij konden leren indien wij een cursus zouden gaan volgen. Dat werd dus de volksmuziek. U begrijpt dat op deze avond de kiem is gelegd van wat later een enorme passie zou gaan worden.

Eenmaal woonachtig in Tiel ging ik verder in de leer bij Joop van Doorn. Eerst privé, later in zijn vaste dinsdagavondgroep. En toen ging het snel! Van lieverlee speelde ik op campings en ontstonden 2011 in Frankrijk ideeën mij als trekzakmuzikant te profileren, met de huidige ontwikkelingen en allerlei uitvoeringen als resultaat. In 2014 nam ik lessen bij Mark Söhngen, docent bij ’t Volksgilde “Woarum Nie” in Mook. Vanaf 2017 geef ik daar ook zelf les.

Wat is nu zo speciaal aan de trekharmonica? De trekharmonica is een instrument die je bespeelt dicht bij je lichaam, bij je hart. De muziek komt ook uit je hart wanneer je daar helemaal in opgaat. De balg is als het ware de ziel van het instrument, zij geeft lucht voor het produceren van klanken. Muziek maak je zelf, met je hart en doet de balg bewegen dan wel “dansen”. Maar ook mensen worden blij bij het horen van harmonische klanken en kunnen spontaan gaan dansen.

Dat is mijn verklaring voor “De Dansende Balg”, een symbolische, van binnen uit ontstane naamgeving.

Ik denk dat ik mijn liefdesverklaring voldoende verwoord heb.